خودت جهانی هستی

تو خود جهانی جدایی
در چشم های تو
کهکشان ها به دور خود می گردند
در دست های تو
خدایان فرمانروایی می کنند
در سینه ات
بار کائنات نهفته است
و آغوشت
گنجینه‌ی اعمال آنهایی است که در تو زندگی می کنند.
.
در وصف تو نوشتن.
تو از خودت چه می دانی؟
چند بار تا کنون کهکشان های درون چشم هایت را در آیینه دیده ای؟
چند بار تا کنون دعای کسانی که درونت زندگی می کنند را شنیده ای؟
خدایانی که در دستان ات فرمانروایی می کنند
برای مردم ات چه کرده اند؟
تو از خودت چه می دانی؟
چشم هایت را برهم بگذار و به دعای مردمت گوش سپار.
بلکه ستایشی شنیدی.
.
راستی، تو از جهانت چه می خواهی؟
جهان تو چگونه است؟
دلش می خواهد هر از گاهی چشمان اش را بر هم بگذارد و به دعا های تو گوش بسپارد؟

حرف چشم های ما

به هم نگاه می کنیم
چه حرف ها که بین ماست
و جز نگاه ما به هم
و جز چشمان خیره‌ی ما
کسی صدای حرف ما را
نمی شنود.
چشم های دیگران
قابل شنیدن صدای چشم های ما
نیستند.
گوش کور دیگران
قابل دیدن نگاه های گوش های ما
نیستند.
دست های دیگران
قابل چشیدن
طعم تلخ و سرد دست های ما
نیستند.
ما به «هم» نشسته ایم
هم به «غم» نشسته ایم
چشم های بسته را شکسته ایم
این دل شکسته را گسسته ایم
داغ و باغ و شام و کام
کام های نا تمام
اشک های پر ز نام
                              ◼◼◼
تو مرا اشاره کن
من به خاک می روم
خاک حاصل من است
سنیه چاک می روم

می خواهم

من کمبود آغوش تو را دارم.

می خواهم جوری تو را به آغوش کشم که انگار قسمتی از من هستی؛ تنگ.

تو را...

اما من
تو را کم ایراد ترین انسان روی زمین می پندارم!

 

نگارم می رود

من خود به چشم خویشتن دیدم نگارم می رود

رویای من، دنیای من، صبر و قرارم می رود

آتش گرفت

بی تو سرم آتش گرفت

خاکسترم آتش گرفت

بی تو دلم آتش گرفت

خاک و گلم آتش گرفت

نداشتی دوامی

به کجا برم شکایت، به که گویم این حکایت

که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی

حافظ

دنیا باز هم زیبا بود

فکر کن که همه‌ی گل ها زرد بودن؛ اونوقت بازم دنیا قشنگ بود؟؟

نه. ولی اگر گل ها همه مریم بودن، بازم دنیا قشنگ بود!

مترسک

هر چی هست و نیست، چرخ های آسیابی هست که باید بچرخ اند و با چرخیدن شون مرگ به سراغ ما میاد.

من و تو محکومیم؛ محکوم به زنده موندن، محکوم به دیدن مرگ لحظه لحظه ی خوشبختی مون!

گذشته

دلم نمی خواد به بچگی هام برگردم ولی

دلم واسه دستای کوچیکم تنگ شده