دلم نمی خواد به بچگی هام برگردم ولی
دلم واسه دستای کوچیکم تنگ شده
اگر کاتبی در سرم بود، به سراغت می آمد و به تو شکایت می کرد؛ از خودت. و می گفت:« خسته شدم بس که از تو نوشتم! از سرش بیرون شو!» اما من بجای بیرون کردن فکر تو از سرم، آن کاتب را از سرم خارج می کردم.
بایگانی
- خرداد ۱۴۰۲ (۱)
- بهمن ۱۴۰۱ (۱)
- بهمن ۱۴۰۰ (۱)
- آذر ۱۴۰۰ (۱)
- آبان ۱۴۰۰ (۱)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۱)
- فروردين ۱۴۰۰ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱)
- بهمن ۱۳۹۸ (۱)
- مهر ۱۳۹۸ (۱)
- شهریور ۱۳۹۸ (۳)
- تیر ۱۳۹۸ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۲)
- فروردين ۱۳۹۸ (۱)
- اسفند ۱۳۹۷ (۱)
- دی ۱۳۹۷ (۱)
- آذر ۱۳۹۷ (۱)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲)
- اسفند ۱۳۹۶ (۲)
آخرین مطالب
- ۰۹ خرداد ۰۲ ، ۲۰:۱۷دوشنبه 9.3.1402
- ۱۹ بهمن ۰۱ ، ۱۵:۲۲دوباره
- ۲۳ بهمن ۰۰ ، ۱۴:۳۱درد آزی
- ۲۴ آذر ۰۰ ، ۱۲:۱۱تولدت مبارک، آزی!
- ۰۳ آبان ۰۰ ، ۱۸:۳۶برای آزی
- ۲۰ مرداد ۰۰ ، ۱۳:۱۳که در دلت سبز شوم
- ۱۵ تیر ۰۰ ، ۲۲:۳۲روح من در دستان تو!
- ۱۷ فروردين ۰۰ ، ۲۲:۲۱آزادی
- ۰۷ مرداد ۹۹ ، ۱۸:۵۰اگر مریم بود
- ۱۷ ارديبهشت ۹۹ ، ۱۶:۰۷جز تو را
پربیننده ترین مطالب
- ۲۷ اسفند ۹۶ ، ۱۵:۰۸او نداند
- ۲۳ شهریور ۹۷ ، ۰۳:۰۷کودکی هایم
- ۰۹ فروردين ۹۷ ، ۰۲:۲۸کاش برایت بمیرم!
- ۰۴ آذر ۹۷ ، ۰۰:۴۳نون
- ۲۷ اسفند ۹۶ ، ۱۵:۱۰تو چقدر بایدی
- ۱۷ فروردين ۹۷ ، ۱۲:۲۱عاشقت خواهم ماند
- ۱۲ خرداد ۹۷ ، ۰۱:۰۸سیاه مثل چشمانت
- ۲۰ تیر ۹۷ ، ۱۴:۳۲زمان
- ۱۱ مرداد ۹۷ ، ۱۹:۰۳وصلِ تنهایی
- ۱۴ دی ۹۷ ، ۰۱:۳۶وصل و تنهایی
نویسندگان
- حنانه اسماعیلی (31)
پیوندهای روزانه
در آرزوی وصل تو...
آری،
من همانم که
در ساختمان وصال
« تنها» زندگی می کند!
می نویسم تا بدانی
هم زمین هم آسمانی
هم خودت هستی برایم
هم برایم دیگرانی
همه از شیرینی کودکی هایشان
سخن می گویند
و یادش را به «خیر» می سپارند.
کودکی های من اما
تلخ تر از بزرگسالی آنهاست!
و من به «خیر» اعتماد ندارم؛
پس یاد کودکی هایم را
به «شر» می سپارم!
حنانه اسماعیلی
من
در شهر وصال،
خیابان وصال،
کوچه ی وصال ،
ساختمان وصال ،
واحد وصال ،
اتاق وصال ،
تنها...
زندگی می کنم
حنانه اسماعیلی
درسته که اون بازی طولانی‌ترین بازی شد که در طول تاریخ بازی شد، با پایانی که هرگز نرسید ولی این اصلا مهم نیست! مهم اینه که بازی بین من و تو خیلی وقتیه که تموم شده.
تو همه ی مهره هامو گرفتی و با رخت، ماتم کردی!
هر چه می دوم
با گمان رد گامهای تو
گم نمی شوم...
راستی،
در میان این همه اگر
تو چقدر بایدی
قیصر امین پور