او نداند

آنکه رفت و نفسم برد و دل مجنونم

و نداند که من از دوریِ وی دل خونم

و تمام رمق و زندگی ام با خود برد

از غم دوریِ او، حال دلم بد شد و مرد

او نداند که من اکنون به کجا سر ببرم

گوشه ی خلوت و تاریک و نمور از چه برم؟

او نداند که صدایش دل من را بدرد

جفت چشمان سیاهش دل من را ببرد

گوشه ی ابروی وی خانه ی تاریک من است

گودی چال لپان اش ره باریک من است

او نداند که نباشد، دلِ سر گردان نیست

چشمِ آهوی چمن منتظر باران نیست

ز پسِ خشکیِ باران، چه به عشق و چه به دل؟

آسمان و غم و اندوه و ثواب و چه خجل

همه ارزش، ز معانی به فنا خواهد رفت

دل تب دار در آنی به فنا خواهد رفت!

#حنانه_اسماعیلی