برای آزی
برای شب های باران خورده ی چشم هایش.
برای آزی
برای پیچش مو هایش
و زنگ تیز صدایش
وقتی که صحبت می کرد و می خندید!
برای آزی
و فاصله ی بین دندان هایش
- بادکنک های آدامسی-
و توازنِ نا متوازنِ فک اش!
برای آزی
و لب های باریک اش
و دست های ظریف اش
برای آغوش گرم اش
و بوی خوبی که در میان دستان اش جاری بود!
... که امروز آزی مشتی خاک است :)
