هیس، آن جمله را بر زبانت نیاور
همان جمله ی ....... ( دوست دارم تو را)
مبادا کسی
بفهمد که تو ....... ( دوست داری مرا)
همان جمله که مثل زهر
به اعماق قلبم فرو می رود
همان جمله که مثل یک تیر تیز
تمام دل خسته را می درد.
نگو دوست...... ( داری مرا)
وای! یادم نبود
که باید جلوی خودم را بگیرم
نگویم تو را دوست..... ( می دارمت)
نباید برایت بمیرم!
نباید بگویی که من را تو دوست... (داری)
نباید بگویم تو را دوست ... ( دارم)
نباید بفهمد کسی قصه ها را
نباید تو را بی تو تنها گذارم
تو خود جهانی جدایی
در چشم های تو
کهکشان ها به دور خود می گردند
در دست های تو
خدایان فرمانروایی می کنند
در سینه ات
بار کائنات نهفته است
و آغوشت
گنجینه‌ی اعمال آنهایی است که در تو زندگی می کنند.
.
در وصف تو نوشتن.
تو از خودت چه می دانی؟
چند بار تا کنون کهکشان های درون چشم هایت را در آیینه دیده ای؟
چند بار تا کنون دعای کسانی که درونت زندگی می کنند را شنیده ای؟
خدایانی که در دستان ات فرمانروایی می کنند
برای مردم ات چه کرده اند؟
تو از خودت چه می دانی؟
چشم هایت را برهم بگذار و به دعای مردمت گوش سپار.
بلکه ستایشی شنیدی.
.
راستی، تو از جهانت چه می خواهی؟
جهان تو چگونه است؟
دلش می خواهد هر از گاهی چشمان اش را بر هم بگذارد و به دعا های تو گوش بسپارد؟
به هم نگاه می کنیم
چه حرف ها که بین ماست
و جز نگاه ما به هم
و جز چشمان خیره‌ی ما
کسی صدای حرف ما را
نمی شنود.
چشم های دیگران
قابل شنیدن صدای چشم های ما
نیستند.
گوش کور دیگران
قابل دیدن نگاه های گوش های ما
نیستند.
دست های دیگران
قابل چشیدن
طعم تلخ و سرد دست های ما
نیستند.
ما به «هم» نشسته ایم
هم به «غم» نشسته ایم
چشم های بسته را شکسته ایم
این دل شکسته را گسسته ایم
داغ و باغ و شام و کام
کام های نا تمام
اشک های پر ز نام
◼◼◼
تو مرا اشاره کن
من به خاک می روم
خاک حاصل من است
سنیه چاک می روم
من کمبود آغوش تو را دارم.
می خواهم جوری تو را به آغوش کشم که انگار قسمتی از من هستی؛ تنگ.
من خود به چشم خویشتن دیدم نگارم می رود
رویای من، دنیای من، صبر و قرارم می رود
بی تو سرم آتش گرفت
خاکسترم آتش گرفت
بی تو دلم آتش گرفت
خاک و گلم آتش گرفت
به کجا برم شکایت، به که گویم این حکایت
که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی
حافظ
فکر کن که همه‌ی گل ها زرد بودن؛ اونوقت بازم دنیا قشنگ بود؟؟
نه. ولی اگر گل ها همه مریم بودن، بازم دنیا قشنگ بود!
هر چی هست و نیست، چرخ های آسیابی هست که باید بچرخ اند و با چرخیدن شون مرگ به سراغ ما میاد.
من و تو محکومیم؛ محکوم به زنده موندن، محکوم به دیدن مرگ لحظه لحظه ی خوشبختی مون!
